آقا چه خبر است مگر؟ هی فرت فرت آمار می دهند که آقا ایرانی ها کم تحرک ترین آدم های جهان اند! من به اثبات می رسانم که ایرانی ها روزانه انواع ورزش های ملت ها را بدون هیچ کم و کاستی انجام می دهند.

7 صبح: خوب شروع کار و نرمش: اول دست ها تا حد توان باز. گردن را 360 درجه بچرخانید. دهان تا بناگوش باز و سپس با یک حرکت آکروباتیک از تشک خود بیرون جسته و با تمام توان و الهام گرفتن از فوتبال پتوی خود را به سمت دیوار شوت می کنید.

7:16: در این مدت شما ناشتا خوردید، لباس هاتان رو اتو زده، آن ها را پوشیده، برنامه های امروز را مرور کرده، کیفتان را برداشته و آماده ی رفتن هستید که این خود نشانگر سرعت عمل فوق العاده ی شماست. از پله ها با یک پرش سه گام پایین می روید. با شرکت در مسابقه ی دوِ صدمتر در عرض 8 ثانیه و 23 صدم ثانیه به ایستگاه اتوبوس می رسید.

اتوبوس با کلی فس و فیس می رسد. 263 نفر آدم مثل مسابقه ی راگبی که به توپ هجوم می آورند خود را در اتوبوس می تپانند. این قدرت بدنی بالای شما را می طلبد که بتوانید در اتوبوس جا شوید

در اتوبوس که بینی به بالای شما دیده می شود با هر ترمز راننده یکی از استخوان های ستون فقرات شما خواهد شکست البته در صورتی که شما ایرانی نبوده و تمرینات پیوسته ی ژیمناستیک در اتوبوس را نداشته باشید.

به مقصد می رسید. در این زمان باید تمام انرژیی که از خوردن ناشتا کسب نموده اید تخلیه و با زور فراوانی که دارید از اتوبوس خارج شوید. این در صورتی است که شما کمی نزدیک در هستید. حال وسط اتوبوس هستید و هر چه تلاش کرده اید به در نرسیده اید. آن جاست که با حنجره ی آسیب دیده اتان فریاد می زنید: آقـــــــــــــــــــا نـــــیـــــگـــــــــــــــه دار! که می توان یکی از ویژگی های بارز مربی گری را در این لحظات مشاهده نمود.

با این همه مشکلات به محل کارتان دیر خواهید رسید که در صورت مدرسه ای بودن یازده دور کلاغپر دور حیاط و شاغل بودن اضافه کاری تا نیمه ی شب پاداش شما خواهد بود.